На 21 декември 2010 година, со својата резолуција 65/209 Генералното собрание на Обединетите нации ја изрази својата длабока загриженост во врска со зголемувањето на присилните или несаканите исчезнувања во различни региони во светот, вклучувајќи ги и апсењето, притворот и киднапирањето, како и зголемениот број на извештаи за вознемирување, малтретирање и заплашување на сведоци или роднини на лицата кои исчезнале.
Со истата резолуција, Собранието го поздрави усвојувањето на Меѓународната конвенција за заштита на сите лица од присилно исчезнување и одлучи да го прогласи 30-ти август Меѓународниот ден на жртвите на присилните исчезнувања, кој започна да се одбележува во 2011 година.
Насилното исчезнување често се користеше како стратегија за ширење на теророт во општеството. Чувството на несигурност генерирана од оваа практика не е ограничено само на блиските роднини на исчезнатите, туку и врз нивните заедници и општеството во целина.
Насилното исчезнување стана глобален проблем и не е ограничено само на одреден регион во светот. Откако во голема мера е производ на воените диктатури, насилните исчезнувања денес може да се извршат во сложени ситуации на внатрешен конфликт, особено како средство за политичка репресија на противниците.
Особено загрижувачки се:
- Тековното вознемирување на бранителите на човековите права, роднините на жртвите, сведоците и правните бранители кои се занимаваат со случаи на присилно исчезнување;
- Употребата на антитерористички активности од страна на државите како изговор за кршење на нивните обврски;
- Сеуште широко распространета неказнивост за насилно исчезнување.
Посебно внимание треба да се посвети на одредени групи на особено ранливи лица, како што се децата и лицата со посебни потреби.
WebOhrid